Η δραστική αλλαγή της εκκλησιαστικής ζωής στην κατά την διάρκεια της καραντίνας, μέσω της φωνής του εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Βοιωτίας.
Κυρίως μέρος Ιερού ναού Αγ. Γεωργίου, Λιβαδειά
Με τον ορισμό των μέτρων προστασίας, η εκκλησία βασανίζεται, αυτήν την φορά όχι μόνο από οικονομικής πλευράς, αλλά και πνευματικής καθώς λύπη προκάλεσε η αναγκαστική αποχή των πιστών από την Θεία Λειτουργία και πόσο μάλλον από την Θεία Κοινωνία.
“Ισχύει πλέον αυτό που λένε πολλοί με απλοϊκό τρόπο, τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν” ήταν η εναρκτήρια φράση του εφημέριου του Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου στην Λιβαδειά, μετά την ερώτηση “πως πιστεύετε ότι άλλαξε η καθημερινότητα των κληρικών και των λαϊκών στην περίοδο της καραντίνας; “. “Εμείς οι ποιμένες/πνευματικοί πατέρες αποκλειστήκαμε από το σπουδαίο έργο της πατρότητας εφόσον δεν μπορούσαμε να τελέσουμε το κατ’ εξοχήν σημαντικό έργο των ιερέων, την Θεία Λειτουργία για 3 εβδομάδες, ενώ στην συνέχεια μας επιτράπηκε με μεγάλους περιορισμούς, όπως κεκλεισμένων των θυρών ή με ποσοστό ατόμων ανά τετραγωνικά άτομα αρχικά 10 τετραγωνικά μέτρα ανά άτομο και έπειτα 5 τ.μ ανά άτομο “. Από την αρχή λοιπόν φαίνεται να δηλώνεται η απογοήτευση της Εκκλησίας για την περίοδο που διανύουμε σαν κοινωνία, και η λύπη λόγω της απουσίας των ιερέων από τα σημαντικά καθήκοντά τους, από τις “ασήμαντες” Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες μέχρι τα κορυφαία γεγονότα της πίστεώς μας όπως είναι η εορτή του Ευαγγελισμού, η Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα κ.α.
“Σε γενικές γραμμές υπακούσαμε στα μέτρα όπως η τήρηση αποστάσεων, η χρήση αντισηπτικών, η σχολαστική καθαριότητα των ναών … εξάλλου και ο κόσμος δεν προσέγγιζε εύκολα τον ναό, ήταν διστακτικός, πολύ λίγοι ερχόντουσαν στην εκκλησία … βέβαια εμείς οι ιερείς κάναμε ως έναν βαθμό το καθήκον μας […] προσεγγίσαμε τον κόσμο μέσα από το διαδίκτυο, είτε ραδιοφωνικά όπως και συνεχίζεται είτε τηλεοπτικά ως ένα ημίμετρο παρηγορίας, και το αναφέρω ως ημίμετρο καθώς δεν μπορούσαμε να αναπληρώσουμε το μείζον δηλαδή την Θεία Κοινωνία λόγω της έλλειψης της φυσικής παρουσίας των πιστών” . Τέλος ο πατέρας Νικόλαος αποδεχόμενος μεν την παρουσία του προβλήματος εξέφρασε την ανησυχία του δε, για τα ερωτήματα που εμφανίστηκαν στην κοινωνία και για τις ψυχοσωματικές συνέπειες που προκλήθηκαν εξαιτίας του “μαντρώματος” των ανθρώπων στα σπίτια τους. Κλείνοντας έθεσε ένα όπως αποκάλεσε “σπουδαίο ερώτημα”: “φροντίζουμε μόνο το σώμα και όχι την ψυχή” ;
Με τα προβλήματα να αγγίζουν όλον τον κόσμο και όλα τα επαγγέλματα,τους οργανισμούς, τα λειτουργήματα, τις ασχολίες και τις δραστηριότητες στην κοινωνίας μας, η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να εναντιωθεί στα μέτρα προστασίας της Πολιτείας ή να μην λάβει η ίδια μέτρα υπέρ των ανθρώπων της και κατά του ιού που μας προβληματίζει όλους . Προέβαλλε την τήρηση των μέτρων προστασίας, χωρίς να ξεχνά όμως το κύριο καθήκον της, να προστατεύει την ζωή των ανθρώπων της. Διατήρησε το ενδιαφέρον και την αλληλεπίδραση των πιστών της μέσω άλλων οδών και συνέχισε ακόμα πιο έντονα την προσευχή με σκοπό την ενίσχυση της ανθρωπότητας.
