Η Ναύπακτος ως παραθαλάσσια πόλη της Αιτωλοακαρνανίας μέσα στον Κορινθιακό κόλπο συνδυάζει με μαγικό τρόπο το καταπράσινο του βουνού και το μπλε της θάλασσας . Είναι μία ιστορική πόλη με το κάστρο να δεσπόζει σ’ αυτή, με μουσεία και αξιοθέατα, παραλίες και κτίρια με παραδοσιακή αρχιτεκτονική.
Φρούριο
Κεντρικό σημείο της πόλης αποτελεί ένα μοναδικής αρχιτεκτονικής σημασίας φρούριο, καθώς ξεκινά από το λόφο με το πευκοδάσος πάνω από την πόλη και καταλήγει μέχρι τη θάλασσα. Το κάστρο χτίστηκε σε διάφορες φάσεις αλλά τη σημερινή του μορφή την οφείλει στους Αινετούς, για τους οποίους η πόλη είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για την κυριαρχία τους στον ελλαδικό χώρο.
Η Ναύπακτος από ψηλά
Από το κάστρο μπορεί κανείς να θαυμάσει το ενετικό λιμάνι που αποτελεί το μεγαλύτερο αξιοθέατο της πόλης.Το λιμάνι της Ναυπάκτου δημιουργείται από τους δύο βραχίονες του κάστρου που ξεκινούν από το λόφο της Ναυπάκτου και καταλήγει στη θάλασσα. Σε αυτό το λιμάνι που έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα γραφικότερα της Μεσογείου, βρίσκεται και το άγαλμα του Γιάννη Ανεμογιάννη ως μνημείο για τον αγώνα του.
Η Ναύπακτος το βράδυ…
Αξιοθαύμαστα είναι ακόμα το ρολόι της πόλης αλλά και το παλιό αρχοντικό της οικογένειας Μπότσαρη που έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό μουσείο.Εκεί στεγάζεται μόνιμη έκθεση για τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) που περιλαμβάνει , μεταξύ άλλων, Ισπανικές πανοπλίες, σημαίες και λάβαρα των χωρών που συμμετείχαν , σχεδιαστικές αναπαραστάσεις της ναυμαχίας και μινιατούρες πλοίων της εποχής.
Κανόνι
Την τιμητική της έχει τη Μεγάλη Παρασκευή η Ναύπακτος η οποία εδώ και χρόνια έχει καθιερώσει ένα φαντασμαγορικό θέαμα που καθηλώνει. Το έθιμο της Μ. Παρασκευής στην Ναύπακτο, θέλει του Επιτάφιους των δύο εκκλησιών της πόλης (Αγ. Δημήτριο και Αγία Παρασκευή) να συναντιούνται στο λιμάνι. Η μεγαλειώδης και τεράστια πομπή των πιστών μαζί με τους προπορευόμενους Eπιταφίους, μέσα σε κλίμα κατάνυξης και λύπης, σε συνδυασμό με τους ψαλμούς των ιερέων και των ήχων της φιλαρμονικής κατευθύνονται προς το γραφικό λιμάνι της πόλης με τα φωτεινά πυροτεχνήματα μετά το τέλος της περιφοράς που να κάνουν τη νύχτα-μέρα.
