Πώς πέρασαν οι δύσκολες μέρες της έξαρσης της επιδημίας.
Εφτά εβδομάδες <<μένουμε σπίτι>>. Μια κατάσταση που κάνεις μας δεν είχε ξαναζήσει. Τις πρώτες μέρες φαινόταν σαν όνειρο, μια πραγματικότητα…εξωπραγματική. πολλοί οδηγήθηκαν σε υπερβολές λόγω του ακατάσχετου φόβου, άλλοι αψήφησαν εντελώς τον κίνδυνο και έκλεισαν τα αυτιά τους στις προτροπές των ειδικών. Μάλλον η σωστότερη οδός ήταν η μέση. Και εξακολουθεί να είναι και στις μέρες που διανύουμε τώρα.
Αναγκαστήκαμε να συμφιλιωθούμε με το σπίτι μας, γιατί πλέον ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να μας δεχτεί. Αναγκαστήκαμε να αποδεχτούμε καταστάσεις πρωτόγνωρες, όπως η <<άδεια κατ’ εξαίρεση μετακίνησης>>. Και όσο κι αν καταπιεστηκανε, ίσως τελικά και να κάναμε το σωστό.
http://soundcloud.com/user-674644718/
Το στοίχημα που άλλοι κέρδισαν και άλλοι έχασαν ήταν η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου που αίφνης προέκυψε. Λίγος χρόνος με την οικογένειά, μια επαφή με τον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού μας, βιβλία, ταινίες, μουσικές που δεν είχαμε προλάβει να απολαύσουμε είναι δραστηριότητες που καθένας έχει ανάγκη. Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα κατά πόσο ο εγκλεισμός και ο αυτοπεριορισμός βοήθησε καθέναν ξεχωριστά να δώσει νόημα στον χαμένο χρόνο.
Μαθήματα εξ αποστάσεως, εργασία εξ αποστάσεως, συναλλαγές εξ αποστάσεως, μέχρι και φιλικός καφές εξ αποστάσεως μπήκαν στη ζωή μας και παραμένουν σε μεγάλο βαθμό. Το ιδανικό είναι να μπορέσουμε να βρούμε γέφυρες για να μικρύνουμε αυτή την απόσταση.
