Η πρόκληση του παγκόσμιου καπιταλισμού

Ο καπιταλισμός είναι το πλέον επιτυχημένο πλουτοπαραγωγικό οικονομικό σύστημα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα κανένα άλλο σύστημα, όπως τόνισε ο διακεκριμένος οικονομολόγος Joseph Schumpeter, δεν ωφέλησε τόσο πολύ τον "κοινό άνθρωπο". Ο καπιταλισμός, παρατήρησε ο Schumpeter, δημιουργεί πλούτο προχωρώντας ακατάπαυστα σε όλο και υψηλότερα επίπεδα παραγωγικότητας και τεχνολογικής εξέλιξης-εκλέπτυνσης πρόκειται για μια διαδικασία που επιβάλλει το "παλιό" να καταστρέφεται προτού το διαδεχτεί το "νέο". Η τεχνολογική πρόοδος, η θεμελιακή κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού, απαιτεί το συνεχές "ξεσκαρτάρισμα" των παρωχημένων βιομηχανιών, των παρωχημένων οικονομικών τομέων, ακόμη και των παρωχημένων ανθρώπινων δεξιοτήτων. Το σύστημα επιβραβεύει το προσαρμόσιμο και το αποδοτικό τιμωρεί το πλεονάζον και το λιγότερο παραγωγικό.
Τούτη η "διαδικασία της δημιουργικής καταστροφής", για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Schumpeter, παράγει πολλούς κερδισμένους, αλλά επίσης και πολλούς χαμένους, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμη βάση, και εγκυμονεί μια σοβαρή απειλή για τις παραδοσιακές κοινωνικές αξίες, πεποιθήσεις και θεσμούς. Επιπλέον, η προώθηση του καπιταλισμού συνοδεύεται από περιοδικές κάμψεις και καθοδικές μεταστροφές που είναι δυνατόν να σπείρουν τον όλεθρο στις ζωές των ανθρώπων. Μολονότι τελικά ο βιταλισμός κατανέμει τον πλούτο πιο ισομερώς από οποιοδήποτε άλλο γνωστό οικονομικό σύστημα, εφόσον όντως έχει την τάση να ανταμείβει το αποδοτικότερο και παραγωγικότερο, τείνει στη συγκέντρωση του πλούτου, ισχύος και των οικονομικών δραστηριοτήτων. Τα άτομα, οι ομάδες και τα κράτη που απειλούνται συνιστούν μια διαρκώς παρούσα δύναμη, ικανή, υπό προϋποθέσεις, να ανατρέψει ή τουλάχιστον να αποδιοργανώσει σημαντικά το καπιταλιστικό σύστημα. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)