Η τέχνη του ρήτορα έγκειται στο να μην αφήσει ποτέ να διαφανεί το τεχνητό. Εξού και το χαρακτηριστικό ύφος, το οποίο όμως είναι προπάντων προϊόν υψηλής τέχνης, όπως ακριβώς και η "φυσικότητα" του καλού ηθοποιού. Ο αληθινός ρήτορας μιλάει έχοντας ως βάση το ήθος του υπ' αυτόν αντιπροσωπευόμενου προσώπου ή πράγματος. Εφευρίσκει τις καλύτερες απολογίες και επιχειρήματα, τα πιο πειστικά λόγια και τους τρόπους του λέγειν. Το αξιοσημείωτο σ' αυτόν τον ρήτορα είναι ότι μέσω της τέχνης του, μέσω μιας αλλαγής προσώπων και μιας σωφροσύνης που τον διέπει, βρίσκει πάντα και στρέφει προς όφελός του κάθε τι που μόνον ο πιο εύγλωττος δικηγόρος του κάθε ανθρώπου και του κάθε κόμματος, ο εγωισμός, θα μπορούσε να βρει. Πρόκειται για μια ανταλλαγή του εγώ. Ο Γκαίτε τονίζει πως όλα τα πρόσωπα που παρουσιάζονται στον Σοφοκλή είναι οι καλύτεροι ρήτορες, διότι όταν έχουν μιλήσει όλοι, έχει κανείς την εντύπωση ότι η υπόθεσή τους είναι η πιο δίκαιη και η καλύτερη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ρητορεία είναι η ικανότητα να διεγείρουμε και σε άλλους την άποψή μας περί ενός πράγματος ή τη γνώμη μας σχετικά μ' αυτό, να εξάψουμε μέσα τους το συναίσθημά μας γι' αυτό και να τους κάνουμε να μας συμπαθήσουν. Όλα αυτά όμως οδηγώντας μέσω λέξεων το ρεύμα των σκέψεών μας στον εγκέφαλό τους με τόση βία, ώστε αυτό να αναγκάσει το ρεύμα των δικών τους σκέψεων να εκτραπεί [...] και να το συμπαρασύρει στη διαδρομή του. (Arthur Schopenhauer)
Ο Φουκώ υποστήριξε ότι ο Νίτσε ήταν κεντρική μορφή σε μια επιστημολογική μεταμόρφωση που τελικώς θα μεταθέσει τις ανθρωπιστικές επιστήμες σχεδόν αποκλειστικά στη μελέτη του λόγου και της γλώσσας. [...] Οι Χάιντγκερ, Γκάνταμερ, Ντεριντά, Ρικέρ, Λακάν, Φουκώ και άλλοι επηρεάστηκαν πολύ από τον Νίτσε. (C. Blair, S.L. Gilman)
